Hiç hata yapmayan insanların sırrı hiç risk almamalarında saklı.
7 Aralık 2015 Pazartesi
4 Aralık 2015 Cuma
İsyan
Ne zaman bir şeyler üretmeye başlayacağım? Ne zaman potansiyelimi kullanacağım, ne zaman sınırlarımı göreceğim? Ne zaman potansiyelimi gerçekleştirmek adına girişimlerde bulunacağım? Benim potansiyelim nasıl tanımlanır?
Üretim alanım yok, aktarım kanallarım yok. Kendimi sınadığım, ortaya bir şeyler çıkardığım bir mecra yok. Beynimi kullanmıyorum. Yuh ulan! Bunu nasıl kabullenirsin?! Yeter artık beynimi kullanmak istiyorum. İzleyici olmaktan sıkıldım. Göz olmak istemiyorum. Beynimi kullanmak istiyorum, yaratıcılığın hiç uğramadığı düşünsel basamaklardan bıktım. Bir kanal bulmalıyım. Bir alan. Bir düzlem. İnsanlarla kurulan bağlar bunun için yeterli değil. Dışarıdan olmaz. Olmuyor, olmayacak.
Beklemenin de bir sınır olmalı. Beynimi çalıştırmak istiyorum. Körelmeyi durdurmak istiyorum. Potansiyelimi açığa çıkaracak bir alan lazım bana. Günlük hayat akıp gidiyor olsa da onu durdurabildiğim bir yere gidebilmeliyim. Korkular başlamış yeniliklerle ilgili. Rutinler sürerken, bir arka plan oluşmalı. Korkuların üstüne gitmek gerekecek. Sinsi sinsi yerleşmişler zira. Yaratıcılıktan yoksun bir gezgin olmak istemiyorum.
Bataklıktan çıkmanın da bir yetenek işi olduğunu düşünmüşümdür hep.
Bu isyanla baş etmek için de mi kanıksama yoluna gideceğim?
N'olur önlem alma artık. Normalleştirme. Hayatta kalmanın karşısına risk alıp kurtulmayı koyduğunda gördüğün şeyin değerli olduğunu hatırla.
Neleri unuttuğunu bul. Ya da bilmediğini. Bilmediğini fark et.
Yeter artık. Beynini kullan, potansiyelini ortaya çıkar.
İsteksizliğine s.çayım.
İştahsızlığına her seferinde başka bir alt yapı oluşturuyorsun.
Yeter.
Gerçekten bir şey öğren, tam anlamıyla öğren. Ne zaman öğrendin en son? Küçültme, basitleştirme, zorlan.
Şimdi de bunları "zorlama"dan yapman gerekecek. Yazdın ya bir kere.
Senden çok sıkıldım. Döngülerinden, görmediklerinden. Bari görmediğin şeyleri nasıl ortaya çıkarabileceğimin ipuçlarını ver bana.
Seni eleştirmem bir şekilde bir yerlerde içini rahatlatıyor ya bundan da nefret ediyorum.
P.
Üretim alanım yok, aktarım kanallarım yok. Kendimi sınadığım, ortaya bir şeyler çıkardığım bir mecra yok. Beynimi kullanmıyorum. Yuh ulan! Bunu nasıl kabullenirsin?! Yeter artık beynimi kullanmak istiyorum. İzleyici olmaktan sıkıldım. Göz olmak istemiyorum. Beynimi kullanmak istiyorum, yaratıcılığın hiç uğramadığı düşünsel basamaklardan bıktım. Bir kanal bulmalıyım. Bir alan. Bir düzlem. İnsanlarla kurulan bağlar bunun için yeterli değil. Dışarıdan olmaz. Olmuyor, olmayacak.
Beklemenin de bir sınır olmalı. Beynimi çalıştırmak istiyorum. Körelmeyi durdurmak istiyorum. Potansiyelimi açığa çıkaracak bir alan lazım bana. Günlük hayat akıp gidiyor olsa da onu durdurabildiğim bir yere gidebilmeliyim. Korkular başlamış yeniliklerle ilgili. Rutinler sürerken, bir arka plan oluşmalı. Korkuların üstüne gitmek gerekecek. Sinsi sinsi yerleşmişler zira. Yaratıcılıktan yoksun bir gezgin olmak istemiyorum.
Bataklıktan çıkmanın da bir yetenek işi olduğunu düşünmüşümdür hep.
Bu isyanla baş etmek için de mi kanıksama yoluna gideceğim?
N'olur önlem alma artık. Normalleştirme. Hayatta kalmanın karşısına risk alıp kurtulmayı koyduğunda gördüğün şeyin değerli olduğunu hatırla.
Neleri unuttuğunu bul. Ya da bilmediğini. Bilmediğini fark et.
Yeter artık. Beynini kullan, potansiyelini ortaya çıkar.
İsteksizliğine s.çayım.
İştahsızlığına her seferinde başka bir alt yapı oluşturuyorsun.
Yeter.
Gerçekten bir şey öğren, tam anlamıyla öğren. Ne zaman öğrendin en son? Küçültme, basitleştirme, zorlan.
Şimdi de bunları "zorlama"dan yapman gerekecek. Yazdın ya bir kere.
Senden çok sıkıldım. Döngülerinden, görmediklerinden. Bari görmediğin şeyleri nasıl ortaya çıkarabileceğimin ipuçlarını ver bana.
Seni eleştirmem bir şekilde bir yerlerde içini rahatlatıyor ya bundan da nefret ediyorum.
P.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)