Burdaki insanların "gündelik" oluşu bazen çok işime yarasa da bazen beni çok yoruyor. Buradaki geçiciliğimize güvenerek yapılan konuşmalar, davranışlar, mütemadiyen bir espri hali, bir an çok sevmeler, bir an hiç umursamamalar ve bunları gözlemlemek... Yorucu oluyor, dönüp gerçekten arkadaşım olan insanlarla gezsem tozsam yeni bir yerler görsem daha mı mutlu olurum diyorum. Bir de dil meselesi tabii, bunu Amerika'dayken de yazmıştım sanırım ne kadar çok şey konuşsak da bizim olmayan bir dili konuşurken her şey çok yüzeyde kalıyor, bütün cümlelerimizi en basite indirgeyerek kuruyoruz ve ben aslında kelimelerle oynamayı, dili zorlamayı ve birden konuşmayı kesip o ana uygun şarkıyı söylemeyi seviyorum. Yorucu olmaya başladıklarında kendimi çekiyorum, kendimi çektiğim anlar da güzel. Bazen de çatur çutur harcıyoruz günleri, gırgır şamata...